یک بمب هسته‌ای دهه‌هاست که در سواحل آمریکا گم شده است!

هر چند وقت یک بار، خوانش میزان زیاد رادیواکتیویته در سواحل جزیره تایبی، در جورجیای آمریکا همه  را به تکاپو می‌اندازد تا به دنبال سلاح هسته‌ای بگردند که احتمالاً در ۱۷ متری کف دریا، در میان شن‌ها مفقود شده است.

در ۵ فوریه ۱۹۵۸، دو بمب افکن استراتژیک B-۴۷ نیروی هوایی در حین یک مأموریت آموزشی در هوا با هم برخورد کردند. یکی از آنها بمب هسته‌ای از نوع مارک ۱۵ را حمل می‌کرد.

بیش از دو ماه، غواصان نیروی هوایی و نیروی دریایی در مساحتی حدود ۲۴ مایل مربع در خلیجی در نزدیکی ساوانا جستجو کردند، اما آنها موفق نشدند هرگز بمب هسته‌ای را پیدا کنند.

چهل سال بعد، یک افسر بازنشسته نیروی هوایی که داستان‌های روزنامه در مورد بمب گم شده را از دوران کودکی خود به یاد داشت، باز شروع به برانگیختن تلاش برای جستجو مجدد کرده. استفان شوارتز، کتابی با عنوان «ممیزی اتمی: هزینه‌ها و پیامد‌های سلاح‌های هسته‌ای ایالات متحده از سال ۱۹۴۰» نوشته و به این میراث ناگوار جنگ سرد پرداخته است.

البته در این میان برخی کارشناسان می‌گویند حتی اگر کسی بمب را پیدا کند، بهتر است آن را دفن کند.

بر اساس گزارشی در سال ۲۰۰۱ در مورد حادثه تایبی، در زمان حادثه، آموزش خلبانان نیروی هوایی برای حمل بمب هسته‌ای، معمول بود. هدف از این ماموریت‌ها، آموزشی شبیه‌سازی حمله هسته‌ای به اتحاد جماهیر شوروی بود. آن‌ها با پرواز بر فراز شهر‌های مختلف ایالات متحده تمرین می‌کردند.

همان طور که اشاره شد دو B-۴۷ در این حادثه به هم برخورد کرده بودند. همه سرنشین‌ها از سقوط جان سالم به در بردند. خلبان یکی از هوایماها به نام ریچاردسون متوجه شد که با وزن سلاح نمی‌تواند هواپیمای آسیب دیده خود را روی باند در حال ساخت پایگاه نیروی هوایی فرود بیاورد. پس او به سمت اقیانوس حرکت کرد، بمب هسته‌ای را از ارتفاع ۲۲۰۰ متری رها کرد و B-۴۷ را به سلامت فرود آورد.

سرنشین‌های هواپیما پس از آن انفجاری را مشاهده نکردند. اما در سال ۲۰۰۸، ریچاردسون در مقاله‌ای در Savannah Morning News نوشت که او و مسافران ممکن است انفجار بمب را ندیده باشند زیرا او هواپیما را چرخانده بود. در سال ۲۰۰۴، ریچاردسون به سی‌بی‌اس نیوز گفت که از انداختن بمب به دلیل مشکلاتی که ایجاد کرده، پشیمان است.

هفته‌ها پس از حادثه، حدود ۱۰۰ غواص نیروی دریایی با استفاده از سونار دستی به دنبال این سلاح بودند. همچنین بالگرد‌ها و کشتی‌ها سواحل و مرداب‌ها را جست‌وجو کردند.

در ۱۶‌ آوریل ۱۹۵۸، ارتش از پیدا کردن بمب ناامید شد. در آن زمان، نیروی هوایی گفت که این سلاح به طور کامل مونتاژ نشده بود و خطر انفجار یا پخش شدن آلوذگی رادیواکتیو وجود ندارد.

در آن زمان فناوری ساخت سلاح هسته‌ای با الان فرق می‌کرد و برای پیشگیری پلوتونیوم که واکنش زنجیره‌ای هسته‌ای را سبب می‌شود، جدا از محفظه بمب در ماموریت آزمایشی نگه داشته می‌شد. این سلاح تنها زمانی عملیاتی می‌شد که کپسول یا هسته پلوتونیوم داخل آن قرار می‌گرفت.

بر اساس همین ادعا و تایید کتبی ریچاردسون، دولت آمریکا می‌گفت که خطر انفجار وجود ندارد. اما نامه‌ای در سال ۱۹۶۶ که در سال ۱۹۹۴ از طبقه‌بندی خارج شد، ماجرا را پیچیده کرد. بر اساس شهادت دستیار وزیر دفاع وقت جک هاوارد در مقابل یک کمیته کنگره، بمب هسته‌ای حادثه تایبی یک سلاح هسته‌ای کامل و دارای پلوتونیوم  بود.

در سال ۲۰۰۰. با اصرار یک نماینده کنگره، نیروی هوایی به بررسی مزایا و معایب تلاش برای یافتن و خارج کردن بمب گم شده یا رها بودن آن پرداخت.

گزارش سال ۲۰۰۱ نشان می‌دهد که هزینه بازیابی از ۵ میلیون دلار شروع می‌شود و «احتمال بسیار کم برای یافتن موفقیت‌آمیز بمب وجود دارد». این گزارش نتیجه گرفت که احتمال کمی وجود داشت که بمب خود به خود منفجر شود، چون حاوی پلوتونیوم نبود و بزرگترین خطر زیست محیطی آن آلودگی فلزات سنگین به دلیل خوردگی بمب است. اما احتمال منفجر شدن آن در حین بازیابی وجود دارد و کارشناسان باید ابتدا اورانیوم را خارج  کنند. همچنین تلاش برای جابه‌جایی آن می‌تواند مشکلات بزرگ‌تری ایجاد کند.

در سال ۲۰۰۴، میزان پرتو بالا در ناحیه قرائت شد اما مطابق تحقیق نیروی هوایی، تشعشعات از مواد معدنی طبیعی در واساو ساند بودند.

بیش از یک دهه بعد، در سال ۲۰۱۵، شهروند دیگری خوانش با سونار عجیبی پیدا کرد و وزارت انرژی کارشناسان موضوع را برای بررسی آنچه که جستجوگران شهروند در سال ۲۰۱۵ یافته بودند اعزام کرد. اما چیزی پیدا نشد و نظر رسمی این بود که جستجوگرهای آماتور تشویق به جستجو نشوند.

در مجموع تصور می‌شود که عاقبت یا بمب تصادفی پیدا می‌شود یا اگر طوفان قدرتمندی رخ دهد، لایروبی کف دریا آن را بیرون خواهد آورد و نشان خواهد داد.

کمتر از یک ماه پس از حادثه تایبی ، B-۴۷ دیگری به طور تصادفی یک سلاح هسته‌ای را در کارولینای جنوبی پرتاب کرد. این بمب هم حاوی پلوتونیوم نبود اما دهانه‌ای ۱۵ متری در حیاط یک خانواده بر جای گذاشت. چند نفر از اعضای خانواده جراحات جزئی داشتند اما همه جان سالم به در بردند.

از سال ۱۹۵۰، ارتش ایالات متحده درگیر ۳۲ حادثه گم و رها شدن یا آتش‌سوزی مرتبط با سلاح‌های هسته‌ای بوده است.

اریک شلوسر در کتاب “فرماندهی و کنترل” نوشته که در سال ۱۹۵۷ هواپیما‌های نیروی هوایی هر ۳۲۰ پرواز یک بار یک سلاح هسته‌ای را به طور ناخواسته رها می‌کردند. به این ترتیب «احتمال» وقوع ۱۹ حادثه مربوط به سلاح‌های هسته‌ای در هر سال وجود داشت.

بین سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۶۸، ارتش ایالات متحده جت‌های مجهز به سلاح هسته‌ای همچنان به صورت عملیاتی نگه داشت. اما یکسری از حوادث جدی باعث شد عملیات‌های آزمایشی پرواز با سلاح هسته‌ای را پایان دهد.

در سال ۲۰۰۷، یک بمب افکن B-۵۲ به طور تصادفی با ۶ موشک کروز حامل کلاهک هسته‌ای بارگیری شد و بدون رعایت نکات ایمنی این موشک‌های توسط آن حمل شدند، اشتباهی که منجر به استعفای وزیر نیروی هوایی و رئیس ستاد ارتش شد.

البته این میزان حوادث تصادفی که منجر به انفجار هسته‌ای نشده فقط نشاندهنده شانس به تنهایی نیست و مسلما مهندسی خوب سلاح‌ها هم در عدم انفجار تصادفی آنها نقش داشته است.

منبع: Business Insider